توضیحات

موز

موز بزرگترین گیاه گلدار علفی است. همه بخش‌های موز که روی زمین هستند از ساقه پیاز مانندی که «کورم» نام دارد به وجود می‌آیند. تنه این گیاه معمولاً بلند و محکم است. موزهای صادراتی را به صورت سبز و کالمی چینند و پس از رسیدن به مقصد، دقیقاً قبل از عرضه به بازار مصرف‌کننده در اتاق‌های خاصی قرار می گیرند.

این میوه در انواع مختلفی از خاک رشد می کند. میوه بی‌ضرری است، ولی خام این میوه برای اشخاصی که دستگاه گوارش حساسی دارند، ممکن است تولید امتلاء معده، نفخ و یبوست کند.

از آنجایی که تنه گیاه نسبتاً بلند و مستقیم است، اشتباهاً به آن «درخت» می گویند. در حالیکه آن‌ها تنها شاخه‌هایی هستند که بعد از میوه دهی، خشک و از بین می‌روند. به این ساقه‌ها «ساقه کاذب» یا Pseudostem می‌گویند.

منبع اصلی نشاسته برای مردم می باشد. با توجه به مقدار باردهی و رسیده بودن موز، مزه گوشت موز می‌تواند مزه‌های متفاوتی شبیه نشاسته تا مزهٔ شیرین داشته باشد و بافت آن هم ممکن است سفت تا خمیری مانند باشد.

هم پوست و هم بخش درونی آن را می‌توان خام یا به صورت پخت مصرف کرد. ایزوآمیل استات به همراه چندین ترکیب دیگر مانند بوتیل استات و ایزوبوتیل استات از عامل های مهم طعم موز است.

همچنین این میوه با توجه به داشتن میزان قند بیشتر، مزه شیرین‌تری دارد. به علاوه، اتیلن نشانگر تولید پکتیناز است. پکتیناز آنزیمی است که پکتین موجود بین سلول‌های موز را تجزیه و باعث می‌شود تا موز به هنگام رسیدگی نرم شود.

این میوه حاوی پتاسیم و مواد معدنی بسیار زیادی است که به ایجاد تعادل در میزان الکترولیت‌های بدن کمک بسیاری می‌کند. در نتیجه خونرسانی و کاهش درد بهتر انجام می شود. طبع موز از نظر پزشکی ایران باستان معتدل و تر است و خون را غلیظ می‌کند.

افراد مبتلا به آلرژی لاتکس ممکن است به این میوه حساسیت داشته باشند.